Ο Δημήτρης γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1983 και έχει άλλα δυο αδέλφια που και αυτά παίζουν ποδόσφαιρο. Είναι ο Αχιλέας που και αυτός συμμετέχει στην «ΑΕ Ιστιαίας» και ο Γιώργος που παίζει τερματοφύλακας στον «Αέρα Αφάντου» στη Ρόδο.
Ο πατέρας του είναι ο γνωστός Στέφανος Δαρζέντας, που όπως έχουμε πει στο παρελθόν, και να μη τον δεις στο γήπεδο θα καταλάβεις ότι είναι παρών, μιας και είναι ο μοναδικός που κουβαλάει μαζί του την τρομπέτα του.
Ο Δημήτρης Δαρζέντας απέκτησε το πρώτο του δελτίο το 1996, συμμετέχοντας στην ομάδα των Ωρεών. Όπως ομολογεί ο ίδιος: «οι Ωρεοί είναι η ομάδα της καρδιάς μου αλλά και η ομάδα του Αγίου ήταν μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου, μιας και ήμασταν τότε σαν μια παρέα».Έχει περάσει από αρκετές ομάδες της περιοχής μας ο Δημήτρης και συγκεκριμένα το 2005 βρέθηκε στον «ΑΟ Αγίου», το 2008 στους Ωρεούς, το 2009 στην «ΑΕ Ιστιαίας», το 2010 και πάλι στους Ωρεούς, το 2011 στην «Ακαδημία Ιστιαίας» και από το 2012 αγωνίζεται και ξεχωρίζει φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην «ΑΕ Ιστιαίας».
Μεταξύ άλλων ο Δημήτρης μας εκμυστηρεύεται πως: «ότι έχω μάθει για το ποδόσφαιρο στα πρώτα μου βήματα, το οφείλω στον Θανάση Αναγνώστου, όταν τότε ήμουν στους Ωρεούς και στον Άγιο. Στον Άγιο καταφέραμε και ανεβήκαμε τη δεύτερη χρονιά στην Α1 Κατηγορία, ενώ η τρίτη χρονιά για μένα ήταν η πιο δραματική, μιας και στο ντέρμπι «Άγιος – Ιστιαία» έπαθα χιαστό και μηνίσκο στο αριστερό μου πόδι. Έκανα χειρουργείο το 2008 στις 12 Μαϊου και αυτό με απομάκρυνε για περίπου 7 με 8 μήνες από τα γήπεδα. Οφείλω να πω εδώ ότι στην αποκατάσταση του προβλήματός μου με βοήθησε πολύ την επόμενη χρονιά ο Θανάσης Γουρνάς, όταν πια είχα πάει στους Ωρεούς».
«Το 2009 όταν έπαιζα στην ΑΕ Ιστιαίας» συνεχίζει ο Δημήτρης Δαρζέντας, «καταφέραμε και η ομάδα σώθηκε στα τελευταία παιχνίδια. Το 2010 ήταν η πιο συναισθηματικά φορτισμένη χρονιά μου και τότε έζησα το κορυφαίο μου παιχνίδι, αυτό που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ανεξίτηλα. Τότε οι Ωρεοί τελικά σώθηκαν και διατηρήθηκαν στην Α1, σε ένα παιχνίδι με τον «Λήλα Βασιλικού» και που από το 3ο λεπτό κιόλας χάναμε με 2 – 0 και με το πρώτο ημίχρονο να τελειώνει με σκορ 2 – 1. Αυτό διατηρήθηκε μέχρι το 75ο λεπτό, οπότε και στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο καταφέραμε να πετύχουμε άλλα δυο γκολ και να κερδίσουμε τελικά. Από τα τρία μας γκολ, εγώ έβαλα τα δύο πρώτα. Ήταν πολύ ξεχωριστή στιγμή για μένα».
Και συνεχίζει ο Δημήτρης το ξεδίπλωμα της σκέψης του: «Σήμερα, σαν μέλος της «ΑΕ Ιστιαίας», πρωταγωνιστούμε στην Α1. Και στο παρελθόν έχω υπάρξει μέλος ομάδας που πρωταγωνιστούσε στο πρωτάθλημα, αλλά φέτος υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Φέτος έχουμε ένα συγκεκριμένο και μεγάλο στόχο, την άνοδό μας στην Γ΄ Εθνική, κάτι που είναι πρωτόγνωρο για την περιοχή μας. Μακάρι να καταφέρουμε να πετύχουμε το στόχο μας. Πιστεύω πως αυτό θα είναι καλό και για την ευρύτερη περιοχή μας. Επίσης πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή ο προπονητής της ΑΕ Ιστιαίας, ο Λάμπρος Σπίντζος, είναι ο προπονητής από Δευτέρα μέχρι Κυριακή, είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει και κυρίως αγαπά πολύ αυτό που υπηρετεί. Από την άλλη έχει τον τρόπο να ανεβάζει ψυχολογικά τους παίκτες του και είναι και κοντά σε όλους μας, σε όλους του ποδοσφαιριστές».
Ο Δημήτρης συγκινημένος θέλησε να μοιραστεί μαζί μας και άλλη μια ευχάριστη στιγμή της καριέρας του: «Παλιότερα είχα παίξει αντίπαλος με τον θείο μου τον Γιώργο Αναστασίου, τότε που ήμουν στον Άγιο. Στη συνέχεια, το 2009 έπαιξα μαζί του και σαν συμπαίκτης του, στην Ιστιαία, όπως και πέρσι. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της καριέρας μου».
Εδώ να θυμίσουμε εμείς πως ο Δημήτρης ήταν εκείνος που με την εθελοντική του δουλειά τοποθέτησε τα περίπου διακόσια πλαστικά καθίσματα στο ανακαινισμένο γήπεδο της Ιστιαίας. Για την προσφορά του αυτή έγινε ειδική μνεία από την κυρία Αράπογλου, υπεύθυνη για τα γήπεδα του Δήμου Ιστιαίας – Αιδηψού.
Τελειώνοντας τη συνάντησή μας με τον Δημήτρη Δαρζέντα, θέλει να μας εκμυστηρευτεί δυο λόγια ακόμα που θεωρεί πολύ σημαντικά: «Οφείλω να ευχαριστήσω δυο πρόσωπα ακόμα. Τον εκλιπόντα Νίκο Ανδριόλα και τον Δαυίδ Κουρκούτζελο, που τότε που ήμουν στον Άγιο ήταν ο προπονητής. Είναι ένα πολύ καλός προπονητής ο Δαυίδ και πιστεύω πως δεν έκανε καλά που τα παράτησε. Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ μιας και με βοήθησε και επαγγελματικά αλλά και ποδοσφαιρικά. Ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσει την προπονητική του σταδιοδρομία, μιας και πιστεύω ότι έχει να δώσει ακόμα πολλά».
.jpg)
Και σαν επίλογο μας λέει: «όταν φτάσει η ώρα να αποσυρθώ από το ποδόσφαιρο, θα το κάνω με τον Ταξιάρχη. Εκεί θα κρεμάσω τα παπούτσια μου. Και αυτό θα το κάνω μιας και όλους όσους αγωνίζονται εκεί, τους θεωρώ παρέα μου, είμαστε σαν μια οικογένεια».
Μπεκιάρης Χρήστος
(Για να δείτε ΠΛΟΥΣΙΟ φωτορεπορτάζ, κάντε ΚΛΙΚ στην μεγάλη φωτογραφία πιο κάτω)
